'Jestem w ciąży'

Dziś mijają 3 tygodnie, odkąd Danielle trafiła do szpitala. Po południu przyjeżdża po nią tata i wracają do domu. Kości się poprawnie zrosły. Jedynymi śladami po wypadku są szwy po operacji i wspomnienia. Wspomnienia, które mają tylko Dan i Nath. Nathan bardzo dbał o swoją ukochaną przez ten czas. Jego plan dnia wyglądał tak: szkoła, szpital, dom. Nie miał czasu dla znajomych. Cały oddał się Daniels. Wyjątkiem od tej reguły był jeden dzień, w którym The WANTED nagrywali cover na konkurs. Wyniki miały być już za tydzień.                                                                                         -Nathan... Nie denerwujesz się przed wynikami?  - zapytała Dan.                                      
-Nie, wcale. Teraz ty jesteś najważniejsza. - przytulił ją.                                                        
-Zespół też jest ważny. Wszyscy liczycie na karierę muzyczną. Ten kontrakt bardzo wam w tym pomoże.
-Wiemy, ale ja czuję, że go dostaniemy. Ten cover wyszedł nam na prawdę świetnie.                    
-Zgadzam się. Musicie wygrać. - obdarzyła chłopaka namiętnym pocałunkiem.                          
W tym momencie do sali wszedł tata Danielle. W ręku trzymał wypis ze szpitala.                    
-Cześć Nathan, Danielle. - podszedł i pocałował córkę w czoło. - Dobre wieści. Mam wypis!  
-Nareszcie! Mam już dosyć tego szpitala!                                                                                
-Domyślam się.                                                                                                                                                      Nathan wziął torbę z rzeczami Dan, a ojciec pomógł jej dojść do auta. Mimo, że wszystko było już w porządku martwił się o swoją córkę, co było oczywiste w tej sytuacji. Po kilkunastu minutach dotarli do domu. Danielle bardzo tęskniła za tym miejscem. A najbardziej za swoim pokojem. Tam była jej oaza spokoju.                                                                 -Tato. Ja pójdę z Nathem do swojego pokoju. Chcieliśmy pogadać.                                  
-Dobrze. Tylko, Nathan, uważaj na nią.                                                                                      
-Oczywiście, proszę pana. Tak zrobię.                                                                                
-Chciałam wam przypomnieć, że ze mną jest już wszystko okej.                            
Para skierowała się na górę, trzymając się za ręce. Pierwsza weszła Dan, a za nią jej chłopak. Usiedli na łóżku.             –To, o czym chciałaś porozmawiać? – zapytał.
– O niczym. – zaśmiała się. – Chciałam pobyć trochę z tobą sam na sam. Przez ostatnie tygodnie nie mieliśmy w ogóle intymności.          
– Tak, to prawda. W szpitalu zawsze ktoś był. Znajomi, nasi rodzice, twoje współlokatorki. – wybuchnęli śmiechem.        –Tak, chyba wpadłeś im w oko..                                  
–Żartujesz? One miały z 50 lat.                        
–Ciesz się. Masz powodzenie u starszych. – siadła okrakiem na chłopaku.                              
–Wolę mieć powodzenie u ciebie. – pocałował ją w usta.           Danielle odwzajemniła pocałunek. Chwilę potem jej dłonie powędrowały w okolice klatki piersiowej Nath’a.                       –Daniels… Nie możemy… - chłopak wiedział, do czego dziewczyna dąży.                                    
-Niby czemu?                                          
-Twój tata jest na dole.                          
–Nic nie usłyszy.                                
– Może, ale ja się trochę boję jak jest w domu.                        –Rozumiem, że może cię krępować obecność mojego taty na dole. W przyszłym tygodniu wyjeżdża na weekend, na Florydę to sobie odbijemy. - puściła mu oczko. -Wpadniesz do mnie?         -Pewnie i proszę, nie bądź na mnie zła.
–Dobrze, nie będę. Co powiesz na pizzę? - uśmiechnęła się.        -Ja stawiam!                                
Udali się do najlepszej pizzeri, gdzie miło spędzili czas.


W domu Max’a, w tym samym czasie

Chłopak siedział w salonie i oglądał telewizję. Nagle usłyszał dzwonek do drzwi. Podniósł się z kanapy i skierował w stronę drzwi. Złapał za klamkę i otworzył je, a osoba, którą zobaczył była najmniej spodziewana w tym momencie.         –Cześć, Max. Mogę wejść? – Meg była cała zapłakana.                                                                
–Tak, możesz. Co się stało? – zapytał.                                                                                      
– Nie powinnam ci o tym mówić…                                                                                          
-O czym?                                                                                                                      
Wyjęła z torebki mały przedmiot. Był nim test ciążowy. Widniały na nim dwie kreski.                      
–Jestem w ciąży. Z Nathanem.                  
–Co?! Spaliście ze sobą?!                      
-Nie, to przez całowanie. – powiedziała z sarkazmem.          
–Ale… Kiedy?                                      
-Jak była ta impreza. Danielle pojechała do domu, a my z Nathanem do mnie. Nikogo nie było w domu, wiec skorzystaliśmy. Tylko… Chyba zabezpieczenie zawiodło.             –Nath wie?                  
-Jeszcze nie. Boję się mu powiedzieć. Jest teraz z Danielle.       -Tak, ale powinien wiedzieć, że zostanie ojcem.                       - Powinien, ale nie musi.                                                    
-To twoja decyzja, ale ja uważam, że powinnaś mu powiedzieć. Za kilka miesięcy twój brzuch będzie dosyć widoczny.     -Powiem mu. Dzięki za tę rozmowę. - pocałowała go w policzek. -Nie ma sprawy. Trzymaj się. - odprowadził dziewczynę do drzwi.                                              
-To cześć.                                                                                                                                  
-Pa!    
Wrócił do pokoju po telefon. Wykręcił numer i po kilku sygnałach zaczął rozmowę:                      
-Halo? Bella, możesz teraz wyjść na kawę? Tak? To za piętnaście minut w Sturbucks'ie. Dobra, do zobaczenia.           Narzucił szarą bluzę i szybkim krokiem opuścił dom. Wsiadł do samochodu i pojechał na miejsce umówionego spotkania. Dotarł jako pierwszy. Belli jeszcze nie było. Zaczekał przed wejściem. Na szczęście po kilku chwilach zobaczył dziewczynę. Wyglądała jak zwykle pięknie. Miała na sobie jeansowe rurki, luźny T-shirt i trampki. To był jej codzienny styl.                                                                  
–Cześć. – pocałował ją w policzek.                                                                                      
–Hej. Chciałeś o czymś pogadać?                                                                                  
-Tak. O Dan i Nathanie. Wejdziemy do środka?                                                                            
-Tak, pewnie. – Max przytrzymał drzwi, aby dziewczyna weszła pierwsza.
Zajęli stolik w rogu sali, a potem chłopak poszedł po dwie duże kawy Latte. Nie minęło kilka minut, a Max już szedł w kierunku Belli z zamówieniem. Siadł naprzeciwko niej i podał wysoką szklankę.
–Chciałeś gadać o Daniels i Nathanie. To co z nimi?                                                                      
-No dokładniej z Nathem. Będzie ojcem…
-Co?! Dani jest w ciąży?! – Bels się zdenerwowała.
–Właśnie, w tym tkwi problem, że nie. Nie jest.
– Uffff. Ja nie widzę problemu.                  
–Ja widzę. To Meg się spodziewa dziecka.
–Ta Meg?!                                            
-Tak, dokładnie ta.  
–Ale to nie możliwe. Oni… Oni spali ze sobą?
-Megan twierdzi, że tak. Po imprezie.        
–Rozmawiałeś z Nathanem?                    
-Nie. Myślisz, że powie mi prawdę?            
-No, raczej tak. W końcu jesteście przyjaciółmi. Okłamał cię kiedykolwiek?                                      
-Niby nie…  
-Więc w czym problem? To z nim powinieneś teraz gadać! Nie ze mną! Ja tu nie wielę mogę tak samo jak ty. W grę jeszcze wchodzi, że Meg kłamie…                                                                        
-Pokazała mi test. Pozytywny.                                                                                                
–Jest kilka opcji. Pierwsza: nie musi być w ciąży z Nathem. Druga: test mógł być przeterminowany i trzecia: wcale nie musiał być jej.                                                          
–Masz rację! Ale ze mnie debil! Nie wpadłem na to!                                                                    
-Nie musiałeś. Jesteś facetem. Wybaczam ci. To dziewczyny mają lepszy mózg do tych spraw.        
–Do ciąży? No raczej. My nie bywamy w niej często. – oboje zaczęli się śmiać.                                  
–A powinniście. Czasem nie możecie zrozumieć jak my, dziewczyny mamy ciężko. Musimy prać, gotować, sprzątać, zajmować się dziećmi, a wy sobie tylko mecze oglądacie.                                            
–Dlatego ja w przyszłości będę przykładnym ojcem i mężem.                                                      
–Serio? A zechce cię jakaś?                                                                                                      
-Mam nadzieję. Tak serio, to podoba mi się taka jedna…                                                        
-Tak?! Kto?! – Bella się bardzo ucieszyła, że Max wreszcie ulokował swoje uczucia, bo wcześniej ciężko było mu to zrobić, ale jednak poczuła takie delikatne ukłucie w sercu. Sama nie wiedziała, czemu.    
–Nie chcę zapeszać. Nie powiedziałem jej nawet.                                                      
–Powinieneś.                                                                                                                                
–A jak mnie odrzuci? Przyjaźnimy się, nie chcę i tego stracić.                                                                  
–No halo! Jesteś Max George! Każda wzdycha na twój widok, musiałaby być ślepa i głucha, żeby cię nie chcieć. – puściła mu oczko.                                                                                                            
–Ona nie wzdycha…                                                                                                                  
-Przestań biadolić jak stary zgred i ruszaj dupę do niej!                                                                  
-Jest tutaj.                                                                                                                                      
–Oooo, podejdź do niej! Gdzie siedzi? To ta ruda? – wskazała palcem na nastolatkę siedzącą nie daleko nich.                  –Nie, blondynka.                                                                                                                        
–Chyba jestem ślepa, bo nie widzę tu blondynki w naszym wieku. – zaśmiała się.                        
–Weź lusterko i ją zobaczysz. – uśmiechnął się delikatnie.                                                        
– Co?! Ja?                                                                                                                                  
-Tak, od jakiegoś czasu myślę o tobie prawie cały czas. Zastanawiam się, co robisz, jak się czujesz, w co się ubierzesz. Oczywiście, zrozumiem, jeśli ty nie czujesz tego samego.                                            
–Ale… Ja… - nie mogła nic powiedzieć, więc po prostu nachyliła się nad stolikiem i pocałowała chłopaka.
–Czyli… To ma znaczyć, że jesteśmy parą? – zapytał.                                                                  
–Ja bym to tak zinterpretowała.                                        

–A jeśli pocałuję cię drugi raz, to wtedy jesteśmy już na 100% parą?                                              
-Raczej, tak. – Max złożył słodki pocałunek na jej ustach.         –To już koniec. Nie ma flirtowania z innymi dziewczynami. – zaśmiała się.                                
–Wystarczysz mi ty.                        
Dopili kawę do końca i wyszli trzymając się za ręce. Ta rozmowa zaczęła się tak niepozornie, nikt nie podejrzewał, że właśnie tak się skończy. A już na pewno nie Bella.              




A więc jest kolejny rozdział... Z reguły nie dedykuję rozdziałów, ale ten chyba muszę. Wiec zadedykuję go... Gabryśce ;3 Za to, że mnie wspierałaś i pomagałaś. Chciałabym mieć taką osobę jak Ty blisko siebie... Nie będę się rozpisywać, więc po prostu: dziękuję ;*
Nie będę oryginalna i poproszę o komy jak zwykle ;D
To chyba na tyle, to do nexta! ;*                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    

Czasem trzeba zniszczyć zamek z piasku, żeby zbudować inny, lepszy

Dan i Nathan spędzili ze sobą kilka godzin. Rozmawiali, żartowali, śmiali się i co chwilę wymieniali czułymi gestami. Danielle mimo połamanych żeber czuła się cudownie. Ich związek potrzebował kryzysu. Teraz jest silniejszy niż kiedykolwiek. Nath spojrzał na zegarek znajdujący się nad drzwiami, które prowadziły na korytarz. Wskazywał już trzecią po południu.         -Daniels... Zostaniesz sama na kilka godzin? Ja bym pojechał do szkoły, powiedział nauczycielom, co się stało. Może bym zapytał o jakąś naukę indywidualną? Potem bym zajrzał do domu, przebrał się i muszę sobie jakoś załatwić nowy telefon. - powiedział Nath.                      
-Po co ci nowy telefon? Iphone 5 to już staroć? - zaśmiała się.       -Nie no, staroć to to nie jest, ale do użytku się nie nadaje. Rzuciłem nim o drzewo. Gdzieś leży w naszym lesie. - uśmiechnął się niepewnie.
-Dobra... Nie wnikam w szczegóły. - była nieco zszokowana. - Dobra, jedź, ale kup mi coś do czytania.
-Jak sobie pani życzy. - ukłonił się i musnął wargami jej czoło.     Szybkim krokiem opuścił salę, a potem szpital. Wsiadł do samochodu i  najpierw skierował się do szkoły. Przed wyjściem z budynku zauważył wychowawczynię klasy 1c, czyli tej, w której uczyli się Dan i Nath. Najwyraźniej szła już do domu.
-Przepraszam! - podbiegł do niej.                                                                                                    
-O, raczył się pan pojawić. Jednak trochę za późno. - odpowiedziała sarkastycznie.                          
-Tak, wiem. Przepraszam. Chciałem zapytać, w jakich sytuacjach jest możliwe nauczanie indywidualne.
-Chciałbyś z niego skorzystać? Chyba nie jest ci potrzebne.                                                                                           -Mnie nie, ale mojej dziewczynie Danielle, tak.                                                                                
-A co się jej takiego stało, że również się nie pojawiła na lekcjach? Czyżby była w ciąży? - zasugerowała kobieta.           -Nie, nic z tych rzeczy. - zaśmiał się. - Dan jest w szpitalu. Miała dzisiaj rano wypadek.                
-O mój Boże! Żyje?! - nauczycielka miała czasem dziwne pomysły.                                                      
Po co Nathan miałby prosić o nauczanie indywidualne, gdyby jego dziewczyna nie żyła?              
-Tak, żyje... - odpowiedział przeciągle z dziwnym wyrazem twarzy. - Ma złamane 4 żebra i musi leżeć w szpitalu, a w tym czasie mogą jej się narobić zaległości.                                                    
-Tak, oczywiście. Ustalę to z resztą nauczycieli. - w oddali zabrzmiał szkolny dzwonek.                    
-Dobrze, dziękuję.                                                                                                                  
Z budynku zaczęli wychodzić pierwsi uczniowie. Wśród nich była ona. Meg. To z nią Nathan się całował na imprezie u Jay'a. Widział jak mówi coś do swoich koleżanek, a potem zmierza w jego kierunku.        

-Tylko jej tu brakowało. - powiedział cicho.
Zbliżała się do niego pewnym krokiem.              
-Cześć, kochanie! - rzuciła mu się na szyję.        
-Meg, co ty robisz?! - zapytał odsuwając ją od siebie.               -Przytulam mojego chłopaka.
-Kogo?! Chyba coś ci się pomyliło.              
-Nie, to chyba ty całowałeś mnie na imprezie w piątek.  - powiedziała ironicznie.                      
-Byłem pijany. Żałuję. Czy możemy o tym zapomnieć? - zaproponował.                                        
-O nie, nie, mój drogi. Nie możemy. Będziesz ze mną albo z nikim!                                                      
-O czym ty gadasz?!                                                                                                                  
-Dobrze przemyśl swoją decyzję, bo w ciągu kilku dni cała szkoła może się dowiedzieć, że oczekujemy potomstwa.         -Nie oczekujemy.                                                                                                                        
-Jesteś tego pewien?                                                                                                                        
-Jestem pewien, że ja nie będę w niedalekiej przyszłości ojcem. Nie wiem jak z tobą.                            
-Dobrze ci radzę, przemyśl swoją decyzję.                                                                                        
-Już to zrobiłem. Jeśli rozsiejesz jakąś głupią plotkę, to ja powiem wszystkim, że się puszczasz i po narodzinach dziecka - tu zrobił cudzysłów w powietrzu - zrobisz testy DNA. Nikt ci nie uwierzy. Musisz teraz szybko zajść w ciążę i jeszcze tak, żebym ja był ojcem. Powodzenia.            
Odwrócił się na pięcie i wsiadł do samochodu, zostawiając zszokowaną Meg na parkingu. Teraz pojechał do domu. Po kilku minutach był na miejscu. Wszedł przez drzwi frontowe. Jego mama chodziła nerwowo po salonie.                           -Cześć, mamo... - powiedział niepewnie.                                                                                      
-Dziecko, gdzieś ty był?! - matka była uradowana.                                                                      
-Danielle miała wypadek. Byłem z nią.                                                                                        
-Nic jej nie jest? Nie mogłeś zadzwonić? Poinformować mnie?                                                  
-Ma złamane 4 żebra. Nie mogłem, bo zgubiłem telefon. - wolał okłamać mamę.                                
-Nathan... To twój trzeci telefon w tym miesiącu, a mamy dopiero piętnasty marca.                      
-Wiem mamo. Kupię sobie komórkę z własnych pieniędzy.                                                                    
-Nie musisz. Weź moją kartę i kup sobie jakiś telefon, tylko proszę Cię nie szalej. - jego mama miała sporo pieniędzy, gdyż była szanowaną szefową w sporej firmie.                                                    
-Dzięki, mamo, ale na prawdę nie trzeba.                                                                                  
-Bierz.                                                                                                                                          
-Dziękuję. - pocałował mamę w policzek. - Teraz idę wziąć szybki prysznic i lecę do Dan.        
-Miłość.... Leć! - zaśmiała się  mama. - Ucałuj ją ode mnie i życz szybkiego powrotu, ale na pewno zajrzę do niej osobiście tylko niestety, dzisiaj nie mogę.                                                                  
-Dobrze.                                                                                                                                  
Pobiegł schodami na górę, zabrał pierwsze lepsze spodnie i T-shirt, a następnie poszedł wziąć prysznic. Po dwudziestu minutach był już gotowy do wyjścia. Wyszedł z domu, zabierając kartę mamy. Wsiadł do samochodu i pojechał do galerii handlowej. Pierwszym jego celem był sklep, w którym mógł kupić telefon. Wybrał nie najgorszy model. Samsuga Galaxy S3. Kolejnym celem było Tesco. Chciał kupić coś do jedzenia Dan i gazety, o które prosiła. Stanął przy dziale z prasą i wziął kilkanaście gazet, które dla niego były głupawe, ale wiedział, że dziewczyny lubią czytać takie rzeczy. Teraz musiał iść na dział z owocami. Gdy odwrócił głowę zobaczył Jay'a, który jest już cały czerwony od powstrzymywania śmiechu.
-No co? - zapytał Nath.                  
-Skończyły ci się gazety w domu? - wreszcie wybuchnął śmiechem.                -To nie dla mnie, tylko dla Dan.      
-Pogodziliście się?! To super! - po męsku przytulił kumpla. - Tylko dalej nie rozumiem, czemu kupujesz jej gazety. Chcesz się wkupić w jej łaski?          -Danielle miała wypadek dzisiaj rano.
-O czym ty mówisz?!            
-Leży w szpitalu, ma złamane 4 żebra. Jest po operacji.  
-Jaki wypadek? Co się stało?                      
-Wjechała samochodem w drzewo.                    
-Jak się czuje?                                                    
-Już lepiej. O wiele, dzięki.                            
-Może to nie jest odpowiedni moment, żeby ci o tym mówić, ale zostało mało czasu. Siva i Max znaleźli jakiś konkurs, w którym nagrodą jest kontrakt. Musimy tylko nagrać jakiś cover do końca tygodnia. Byłbyś w stanie?  
-Pewnie, nagrywanie nie zajmuje nam dużo czasu. Tylko mam nowy telefon i wziąłem jakąś starą kartę SIM. Puszczę ci sygnał. - telefon Jay'a zadzwonił. - To mój nowy numer.                            
-Spoko, dzięki.                                                                                                                            
-Nie ma za co. Ja lecę po owoce dla niej.                                                                                        
-Pójdę z tobą. Ej, a mogę powiedzieć reszcie, co z Dan?                                                          
-Zapomniałem o reszcie. Tak się zająłem Daniels, że zupełnie zapomniałem! Powiedz im.                          
-Dobra.                                                                                                                                  
Wzięli trochę jabłek, bananów, pomarańczy i innych owoców. Potem poszli po słodycze, które każdy wiedział, że dziewczyna uwielbia. Na koniec woda mineralna i można iść do kasy. Nathan zapłacił ponad 100 funtów, ale w tym momencie mógł wydać na nią wszystkie pieniądze świata, żeby tylko była szczęśliwa. Przed wejściem do galerii pożegnał się z Jay'em, a następnie pobiegł do samochodu, żeby jak najszybciej dotrzeć do szpitala.  



Po pół godzinie, w szpitalu



-Cześć, kochanie. - powiedział Nath obładowany siatkami.        -Prosiłam o coś do czytania, a nie cały hipermarket. - zaśmiała się.                                            
-Dla ciebie wszystko. - pocałował ją. - Masz pozdrowienia i życzenia szybkiego powrotu do zdrowia od mojej mamy.       -Podziękuj jej ode mnie. - uśmiechnęła się lekko.                
-Sama to zrobisz. Powiedziała, że cię odwiedzi.
-To miło z jej strony.                      
-Rozmawiałem o nauczaniu indywidualnym dla ciebie. Wychowawczyni powiedziała, że porozmawia z resztą nauczycieli.   -Kochany jesteś, dziękuję. - pocałowali się po raz kolejny.
Nathan został z Dan do wieczora. Jedynym problemem było to, że Nath nie mógł przestać myśleć o jednej rzeczy, która może diametralnie zmienić jego życie...



Przepraszam za beznadziejny rozdział i beznadziejny dobór zdjęć i gifów. Wszystko szło mi dzisiaj bardzo opornie. Postaram się poprawić następnym razem :)
Jak zwykle czekam na komentarze. Najlepiej ze słowami jakiejś krytyki, bo tego oczekuję.

O krok od śmierci

Dan obudziła się ok. 6 rano. Po jej prawej stronie spała Bels, trzymając Danielle za opatrzoną rękę, a po lewej Lily. Pilnowały przyjaciółki do 4 nad ranem. Wtedy dopiero usnęły. Bały się, że jeśli zrobią to wcześniej to Daniels zrobi sobie krzywdę. Tego by sobie nie wybaczyły. Dziewczyna podniosła się delikatnie z łóżka. Podeszła do okna i zaczęła rozmyślać. Nieobecnym wzrokiem patrzyła w dal.  Jej przyjaciółki też się obudziły, kiedy wstawała, ale one siedziały cicho i tylko ją obserwowały. Dan podniosła delikatnie dłoń i przyłożyła do chłodnej szyby. Krople deszczu tworzyły na niej różne kształty. Po jej policzku zaczęły spływać łzy. Dziewczyny szybko wstały i podeszły ją przytulić. Nastolatka nie wytrzymała. Wybuchła płaczem. Bardziej to przypominało lament małego dziecka. Stały przytulone i czekały aż dziewczyna się uspokoi. Nastąpiło to po kilku minutach.          
-Dziękuję... - powiedziała cicho i wyszła do łazienki.  
Stanęła nad umywalką i spojrzała w lustro. Miała już zapuchniętą twarz. Dzisiaj poniedziałek. Musi iść do szkoły. Musi się trzymać przez te kilka godzin. Musi. Umyła się i wróciła do pokoju po ubrania. Wzięła obcisłe spodnie i rozciągniętą szarą bluzę. Wróciła z powrotem do łazienki i związała włosy w wysokiego kucyka. Na jej twarzy malował się smutek. Do swojej sportowej torby spakowała książki i zeszyty.        
-Możemy się spotkać w szkole? Chciałam gdzieś jeszcze pojechać... - zapytała.                                    
-Tak, chyba tak... - przyjaciółki odpowiedziały nie pewnie.                                                                      
-To wy się wyszykujcie i spotkamy się w klasie.                                                                              
-Dobra.      
Danielle szybko wyszła z pokoju. Zbiegła po schodach i wsiadła do samochodu. Torbę rzuciła na siedzenie. Włożyła kluczy do stacyjki i przekręciła go. Silnik cicho zawarczał, nacisnęła pedał gazu, a przyjaciółki usłyszały tylko pisk opon i znikający samochód za zakrętem.                        
-Myślisz, że nic sobie nie zrobi? - zapytała Lil.                                                                            
-Mam nadzieję, że nie... - Bels wzięła swoje rzeczy i wyszła do łazienki.      

W domku na drzewie.

Nath spojrzał na zegarek, była już 6.20. Lekcje się zaczynały o 8, więc musiał już wracać. Nie chciał opuszczać lekcji, a tym bardziej, że chodził do jednej klasy z Danielle. Liczył na to, że jeszcze się jakoś zejdą. Zszedł  cicho po drabince i się skierował do samochodu. Wsiadł, trzasnął drzwiami i wsadził kluczyk do stacyjki. Oparł na chwilę głowę o kierownicę. Trwało to kilka sekund. Wziął głęboki wdech i przekręcił klucz. Docisnął pedał gazu i po chwili jechał w kierunku swojego miasta.

W samochodzie Dan

W radiu była włożona płyta Nathan'a. Ostatnio słuchali piosenki, którą nagrał dla niej. Była piękna. Kiedyś dziewczyna myślała, że jest napisana prosto z serca. Teraz nie była tego pewna. Oderwała na chwilę wzrok od jezdni, aby wyjąć płytę. Spojrzała na nią po raz ostatni i wyrzuciła przez okno. Wtedy to się stało. Dziewczyna straciła panowanie nad kierownicą. Próbowała opanować sytuację, ale ostatnie, co pamiętała to uderzenie w drzewo i samochód Nathan'a w oddali.








Perspektywa Nathana w tym samym czasie



-Co tu robi Dan? - zobaczył nadjeżdżający samochód swojej dziewczyny w oddali.                          
Po chwili ujrzał płytę, która wypada przez okno i moment, w którym Dan wjeżdża na drzewo.  Wszystko trwało kilka sekund. Nath zjechał na pobocze i pobiegł w stronę miejsca wypadku. W powietrzu unosił się zapach benzyny. Cały przód auta był zmasakrowany.  Złapał za klamkę drzwi i szybko je otworzył. W tym momencie liczyła się każda chwila. Wziął Daniels na ręce i odbiegł z nią jak najdalej samochodu, na wszelki wypadek. Dziewczyna była nie przytomna, a po jej czole płynęła stróżka krwi. Nathan jako, że nie miał telefonu zaczął nerwowo przeszukiwać jej kieszenie. Na próżno. Danielle też go nie wzięła. Na szczęście przejeżdżał tamtędy jakiś jeep. Nastolatek zatrzymał kierowcę i poprosił, aby zadzwonił na pogotowie i straż pożarną. Mężczyzna pośpiesznie wykonał polecenie. W tym momencie liczyła się każda minuta.      
-Dan! Nie rób mi tego! - krzyczał i płakał jednocześnie.                                                        
Następne 10 minut jego życia dłużyło mu się w nieskończoność. Tyle zajęło karetce dojechanie na miejsce. Chłopak siedział koło Dan na wilgotnej trawie od porannego deszczu. Przykrył ją swoją bluzą. Teraz jedyne, co mu zostało to czekać. Wreszcie ratownicy dotarli na miejsce. Sprawdzili jej stan i szybko zabrali do szpitala.  
-Co jej jest? Wyjdzie z tego? - pytał Nath.                                                                                            
-Nie wiemy, musimy przeprowadzić serię badań. - uciął ratownik medyczny.                            
Nathan wsiadł do swojego samochodu i pojechał za nimi. Po kilkunastu minutach byli w szpitalu. Lekarze wybiegli ze szpitala do pacjentki. Nastolatek wyskoczył z pojazdu i pobiegł do nich. Najpierw zabrali Dan na salę, aby zrobić badania. Chłopak  siedział na korytarzu z twarzą skrytą w dłoniach. To się nie może tak skończyć. Nagle z pokoju wybiegła pielęgniarka.                                                                            
-Przygotować salę operacyjną numer 4! - krzyknęła prawdopodobnie do swoich podwładnych.
Nathan gwałtownie wstał. Prawie przewrócił krzesło.                                                                    
-Co się dzieje?! - zapytał.                                                                                                          
-Przepraszam, teraz nie mogę rozmawiać. Musimy przeprowadzić operację. - odpowiedziała sucho
-Czy nikt do jasnej cholery nie może mi powiedzieć, co się dzieje?! - zaczął krzyczeć.                            
-Spokojnie, proszę poczekać. Kiedy operacja się zakończy poinformujemy pana.
Zobaczył tylko jak wywożą nieprzytomną Dan do sali na końcu korytarza. Na blok operacyjny. Co jej jest? Czy może umrzeć? Nie, nie może. Nie może tego zrobić Nathanowi.



Na szkolnym korytarzu

Właśnie Bell'a i Lily skończyły opowiadać, co się dzieje z Danielle i w jakim jest stanie psychicznym.
-Ej, już nie długo się lekcje zaczną. Co z nią? - zapytała Lil.                                                                      
-Nie wiem, zadzwoń. - zaproponowała Bels.                                                                                                                  -Zostawiła telefon w domu... Boże, mam nadzieję, że nic sobie nie zrobiła.                                      
-Na pewno nic jej nie jest. Pewnie postanowiła sobie zrobić wolne po prostu. - uśmiechnęła się lekko Bell'a.

Pod salą operacyjną,  w szpitalu


Po około godzinie z sali wyszedł lekarz. Chłopak gwałtownie wstał.                                                            
-Pan z rodziny? - zapytał chirurg.                                                                                              
-Nie... Jestem jej chłopakiem. Niestety nikt inny nie może tu być. Matka opuściła Danielle i jej ojca dawno temu, a ojciec wyjechał dzisiaj rano na jakąś konferencję do Australii. - zanim się jeszcze pokłócili Danielle mu o tym mówiła i zapraszała go do siebie.                                                      
-Cóż... Stan pacjentki jest teraz stabilny. Musieliśmy szybko reagować, ponieważ miała 4 żebra złamane i istniała szansa uszkodzenia narządów wewnętrznych.                                                                    
-O mój Boże... - wyjąkał z siebie Nathan.                                                                                                                      -Spokojnie, już jest wszystko dobrze. Jej życiu ani zdrowiu nie zagraża już żadne niebezpieczeństwo.
-Dobrze, dziękuję. - uścisnął mocno dłoń lekarza.                                                                        
-Chcesz do niej iść?                                                                                                                      
-A mogę? - jego twarz wyraźnie rozpromieniała.                                                                            
-Oczywiście. Sala 211. Za jakąś... - spojrzał na zegarek. - Godzinę powinna się wybudzić z narkozy.
-Jeszcze raz dziękuję, do widzenia. - uśmiechnął się i odszedł w kierunki sali Dan.                                                    Nacisnął delikatnie klamkę i wszedł do pomieszczenia pełnego urządzeń i kroplówek. W rogu pokoju było łóżko Daniels. Leżała bez sił. W pokoju były jeszcze 2 kobiety. Zdecydowanie starsze od dziewczyny.
-Dzień dobry. - przywitał się kulturalnie Nath i podszedł do łóżka swojej ukochanej.    
Jej ciało leżało bezwładnie na łóżku. Była tak blada jak nigdy. Głęboko wierzył, że to wszystko jego wina. Stanął koło niej i złapał ją za kruchą dłoń. Nachylił się i pocałował bandaż. Od samego początku, kiedy zobaczył wypadek zastanawiało go, czemu ma ten bandaż, ale nie było czasu na rozmyślania. Ta godzina minęła już nieco szybciej niż poprzednia, bo był z nią. Z Danielle. Nie przeszkadzało mi też, że współlokatorki Dan się na nich patrzą. Czuł ich przeszywający wzrok na sobie, ale nie zwracał na to uwagi. Spojrzał na twarz Daniels i zauważył,  że się już wybudza. Czy powinien iść po lekarza? Chyba tak.  
-Nathan...  - powiedziała cicho.                                               -Czekaj, ja pójdę po lekarza. Zobaczy, czy wszystko dobrze. - oznajmił i wybiegł.                              
Po chwili wrócił z doktorem u swego boku.                                                                                
-Dzień dobry, jak się pani spało? - zapytał ze śmiechem przeglądając kartę pacjentki.                                
-Chyba dobrze... - odpowiedziała nie pewnie.                                                                              
-Pani chłopak bardzo się o panią martwił. To skarb. - powiedział.                                          
Danielle nie wiedziała, co powiedzieć, więc tylko się uśmiechnęła.                                              
-Tak... Puls normalny, ciśnienie też. Wszystko się unormowało, a teraz musi pani leżeć, ponieważ miała pani żebra złamane i teraz się muszą zrosnąć. Wpadnę za parę godzin jeszcze raz zobaczyć wyniki. - uśmiechnął się.                       -Dobrze, dziękuję. - odpowiedziała i odprowadziła wzrokiem lekarza do drzwi.      
-Nathan... Czemu tu jesteś? Powinieneś być w szkole. - powiedziała.                            
-Jak mogę być w szkole, kiedy ty jesteś w szpitalu?! - zapytał.                                          
-Normalnie. Idź do tej laski, co się z nią... - przerwała w pół zdania.                                            
-Całowałeś. - dokończył za nią. - Tak wiem, żałuję i zrobię wszystko, co tylko chcesz, abyś mi wybaczyła.
-Wybaczę... Ale pod jednym warunkiem.      
-Co tylko chcesz! Zrobię wszystko!            
-Nie rób mi więcej takich rzeczy. - uśmiechnęła się lekko.         -Nigdy więcej. Zostanę z tobą do samego końca. - powiedział i pocałował ją.

Macie taką tam Nanielle na koniec ;D Kto się cieszy, że się pogodzili? Nie pytam, komu się podobał rozdział, bo to oczywiste, że nikomu! xD Jak zwykle proszę o komy, wiecie czemu ;) Zasady ileś komów=next na razie nie wprowadzam, bo to dla mnie czysta komercja (bez obrazy dla ludzi, którzy wprowadzili tą zasadę). W każdym razie dziękuję, że wpadliście do mnie i przeczytaliście moje bazgroły ;*

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         

Zmiany

Na podłodze po turecku siedziała Danielle. Ta wiecznie optymistyczna dziewczyna teraz była wrakiem człowieka. Na podłodze było ok. 100 zdjęć. Z każdego była wycięta twarz Nathan'a.  Nożyczki leżały obok kolana dziewczyny, a obok nich spore pudełko lodów. Na ziemi cały czas leżała potłuczona ramka z ich zdjęciem. Wstała i podeszła, aby podnieść ramkę. Zupełnie nie zwracała uwagi na przyjaciółki stojące w drzwiach. Kucnęła i wzięła w dłoń potłuczoną ramkę. W sam środek dłoni wbiło jej się szkło. Odłożyła zdjęcie na podłogę. Lily i Bella myślały, że po to, aby wyciągnąć sobie odłamek. Pomyliły się. Dan wbiła je głębiej i przesunęła po dłoni na długość, ok. 5 centymetrów. Krople krwi zaczęły kapać na biały dywan i zdjęcie. Przyjaciółki natychmiast podbiegły do Danielle.      
-Co ty robisz?! - krzyczały jednocześnie.                          
Daniels była nieobecna, próbowała wbić głębiej szkło. Lily złapała ją za dłoń, aby tego nie robiła, a Bella wyciągnęła odłamek. Chwilę później pobiegła do łazienki po apteczkę. Teraz dłoń, i Lily, i Danielle była zakrwawiona.  Bella wbiegłą do pokoju i próbowała zatamować krwotok. Po kilku minutach rana była opatrzona.          

-Danielle, co ty sobie myślałaś?! - krzyknęła Bell
-Nic, że nienawidzę go. - odpowiedziała spokojnie.
Wstała i podeszła po raz kolejny do ramki. Dziewczyny ją złapały.          
-Lily, idź po zmiotkę. Trzeba to posprzątać.  
Nastolatka zrobiła to, o co została poproszona. Po chwili podłoga była czysta. Jedynymi dowodami zbrodni było kilka kropel krwi na dywanie i na zdjęciu.  Trzy dziewczyny siedziały na podłodze i patrzyły się na siebie. Bell i Lily wymieniały znaczące spojrzenia. Wiedziały, że nie mogą teraz zostawić przyjaciółki samej.      
-Dobra, Dan. Jadę po moje i Lily rzeczy. Zostajemy dzisiaj z Tobą! - oznajmiła Bella.              
Wzięła klucze od samochodu z biurka i wyszła z pokoju.    
                            


W domu Max'a

-Siema! - krzyknął Max do Sivy, który właśnie pojawił się w drzwiach.                          

-Hej!  

Przeszli do salonu i rozsiedli się na kanapie i zaczęli zajadać się chipsami. Max zmieniał kanały, aż w pewnym momencie natrafił na ogłoszenie o konkursie muzycznym, w którym nagrodą jest kontrakt z wytwórnią płytową. Słuchali w skupieniu prezenterki przez kilka minut.       

-Zgłaszamy się! - krzyknęli jednocześnie.     

Od początku chcieli występować zawodowo. Z tym wiązali swoją przyszłość.  Wzięli telefon i zadzwonili do reszty kumpli. Wszyscy zareagowali entuzjastycznie oprócz Nathan'a, który telefonu nie odebrał. Mimo, że oboje dzwonili do niego po siedem razy każdy.   

-Pewnie telefon mu się rozładował...  - powiedział Siva.                                                                                               -Tak, to na pewno to. - Max w to nie wierzył, ale uważał, że Nathan potrzebuje teraz samotności i sam da sobie radę.

Siedzieli tak i rozmawiali. Włączyli laptopa i sprawdzili regulamin konkursu. Nic nie stało na drodze, aby wzięli w nim udział. Do końca tygodnia każdy uczestnik, w tym zespoły miał wysłać video z nagraniem dowolnego coveru. Razem z wypełnionymi jakimiś dokumentami.        

-Wszystkie szczegóły powinniśmy ustalić jutro w szkole, razem. - oświadczył Max.                  

-Zgadzam się.                                                                                                                                      

-Ej, a co ty na to, żebyśmy poszli na tenisa?                                                                      

-O! Dawno nie byliśmy, moglibyśmy pójść.                                                                                         

-Dobra, to ty jedź do siebie się przebrać, a ja przyjadę do ciebie za pół godziny i pojedziemy moim samochodem, okej?   -Spoko, to za pół godziny.      

Siva wyszedł od kumpla i pojechał swoim srebrnym Peugotem do domu, aby się przygotować.  W tym czasie Max poszedł na górę. Założył luźną koszulkę, spodenki i wygodne buty. Teraz tylko musiał znaleźć swoją rakietkę, co nie było tak prostym zadaniem. W jego pokoju panował bałagan. Gdzie się nie spojrzało były porozrzucane różne rzeczy. Po piętnastu minutach szukania znalazł to, czego szukał. Zguba była w szafie pod stertą ubrań. Nałożył sportową torbę na ramię i wyszedł z pokoju. Zanim opuścił dom zajrzał jeszcze do pokoju rodziców, by powiedzieć mamie, że wychodzi pograć w tenisa. Matka nie miała nic przeciwko. Max wsiadł do swojego sportowego auta i pojechał do Seev'a.  Kiedy dojechał na miejsce kumpel już na niego czekał pod swoim domem.       

-Max, znowu się spóźniłeś... - zaczął z wyrzutami Seev.                                                        

-Nie przesadzaj. Szukałem rakiety.              

-Spoko, jedźmy już, bo potem się umówiłem z Nar.                                                                  

-No dobra, jedziemy.  - docisnął mocno pedał gazu.           

Po drodze mijali dom Nathan'a. Nie było jego samochodu.  Nieco się zmartwili, ale nikt nic nie powiedział. Po pół godzinie dojechali na miejsce. Poszli do recepcji, zapłacili za kort i przez godzinę zapomnieli o zupełnie wszystkim.

W lesie, niedaleko Londynu

W głębi lasu znajdował się niewielki domek na drzewie. Dan i Nathan zbudowali go rok temu. Razem. Często przyjeżdżali tam wieczorami i siedzieli wtuleni w siebie. Patrzyli na gwiazdy, rozmawiali i śmiali się. Dzisiaj, nie było jej... Nathan siedział sam i rozmyślał. Gdyby mógł cofnął by czas, zrobiłby wszystko, co tylko chciała. A na pewno nie całował by się z tą dziewczyną. Dlaczego właśnie wtedy weszła Danielle? Pewnie teraz by siedzieli razem i robili, to co zwykle.  Nathan zobaczył,  że dzwoni mu telefon. Na wyświetlaczu nowego Iphona 5 zobaczył napis: Meg. Długo nie myśląc, wyrzucił telefon przez małe okienko. Usłyszał tylko odbicie od drzewa, a potem nie było już słychać nic. Ogarnęła go przerażająca cisza. Oparł się o ścianę i lekko zsnunął się po niej. Opadł cicho na podłogę. Podciągnął kolana pod brodę, a po jego policzku spłynęła samotna łza. To wszystko go przerosło. Nie chciał żyć. Nie bez Dan.  Jednak wiedział, że nie może tego zrobić rodzinie i przyjaciołom. Siedział tak przez całą noc. Tego dnia pierwszy raz nie wrócił na noc do domu...

Dobra, nie wyszło, ale macie. Fajnie by było gdybyście zostawili komentarz i zagłosowali w ankiecie ;)

Powiedzcie mi, jak Wam się podoba pomysł ze wstawianiem zdjęć do rozdziałów? Trzymać się go czy zrezygnować? 

                                                                                                       

Czy tak jest dobrze?

Bella obudziła się w pokoju gościnnym. Spróbowała się podnieść z łóżka. Głowa ją bolała niemiłosiernie. Usiadła ostrożnie na brzegu. Spojrzała na podłogę. Zobaczyła miskę z wymiocinami. Podniosła ją i wyszła do łazienki.                                                                              
–Co ja ze sobą zrobiłam? – zapytała samą siebie po cichu.                                                   
Spojrzała w lustro. Wyglądała okropnie. Oczyściła miskę i postawiła na podłodze. Usiadła na toalecie i spróbowała sobie przypomnieć wczorajszy wieczór. Wszystko było zamazane i niewyraźne. Nagle sobie przypomniała, że krzyknęła, iż kocha Tom’a. Czy Kelsey to usłyszała? Bardzo zależało jej na przyjaciółce. Gotowa była oddać swoje szczęście dla niej. Mimo, że serce jej pękło. Postanowiła, że spróbuje żyć jakoś. Będzie się uśmiechać i cieszyć szczęściem swojej przyjaciółki. Tak! To właśnie zrobi! Wstała i przeczesała włosy szczotką. Wyszła z łazienki i skierowała się do kuchni po szklankę wody. Wyjęła z lodówki butelkę mineralnej. Odkręciła zakrętkę i wlała zawartość plastikowej butelki do szklanki postawionej wcześniej na stole. W drzwiach właśnie stanął Jay. Był bez koszulki.      
–Hej, kacyk, siostrzyczko? – zapytał ze śmiechem.                                                                     
–Lekki, a ty nie? – odpowiedziała zdziwiona.                                                      
–Ja już, w sumie jestem przyzwyczajony. Wygrałem z każdym, kto stanął ze mną do pojedynku. Jestem miszczem! – zaśmiał się i podniósł ręce do góry w geście triumfu                                              
-Tak, tak. To prawda. – zaśmiała się – Chcesz wody?                                                                                        
-No, możesz mi nalać. – uśmiechnął się.                                                                       
Bels wykonała czynność i podała mu szklankę. Napił się i odstawił na kuchenny blat.                             
–Nieźle wczoraj popiłaś. Coś się stało? – zapytał z troską.                                                              
–Tak jakoś nie miałam nastroju. Zepsuł mi się humor. Nic poważnego. – uśmiechnęła się lekko.         
–To dobrze. Chodź do mnie siostrzyczko. – rozłożył ręce, aby ją przytulić.                                        
Podeszła i się uściskali. Tego jej było potrzeba. Rozmowy i brata. Od zawsze mieli ze sobą dobre kontakty. 


W pokoju Danielle

Dan siedziała po turecku na łóżku. Miała na sobie szare dresy i luźny T-shirt. Włosy niedbale związane w wysokiego kucyka. Nie miała na sobie żadnego makijażu. Oczy były zapuchnięte od całonocnego płaczu. Nie zmrużyła oka. Spojrzała na zdjęcie stojące na jej biurku. Było zrobione rok temu, w ich rocznicę. Stali przytuleni i uśmiechnięci. Podeszła do ramki i rzuciła nią z całej siły o ścianę.                                    
–Nienawidzę cię! – krzyknęła i się rozpłakała.                                                                   
Nagle usłyszała dzwonienie do drzwi, a potem jakąś stłumioną rozmowę. Nie przejęła się tym, po prostu usiadła na łóżku i dalej płakała. Ktoś zapukał do pokoju.                                               
–Nie chcę nikogo widzieć! – krzyknęła.                                                          
Ktoś lekko nacisnął klamkę i już po chwili ujrzała Nathan’a z ogromnym bukietem czerwonych róż- jej ulubionych kwiatów. Miała ochotę rzucić mu się na szyję. Przytulić. Zapomnieć o tym, co się wydarzyło, ale nagle przed oczami zobaczyła go z tą dziewczyną. Jak się całują. Przez chwilę pomyślała sobie, że mogli nawet być w łóżku razem. Nagle straciła całą wiarę w swojego chłopaka. O ile wciąż byli parą.             
–Wyjdź! Nie chcę cię znać! – krzyknęła. –Jak mogłeś mi to zrobić?!                                       
-Nie chciałem. To ona mnie całowała. – zobaczyła łzy w jego oczach.                                                
–A Ty co jesteś? Laleczka? Nie mogłeś odejść od niej? A może była silniejsza od ciebie?! – była coraz bardziej zdenerwowana. –I dlaczego ona?!                                                                    
-To nie miało żadnego znaczenia!                                                                  
-Czyli jak się całowałeś ze mną to też nie miało żadnego znaczenia?                                        
-Kocham cię! Jej, nie! Tylko ty się liczysz.                                                                 
–Proszę cię. Taki kit to swojej matce wciskaj.                                                                         
–Ale to prawda… - zobaczył roztrzaskaną ramkę z ich zdjęciem na podłodze.                                               
Podszedł i podniósł je. Przez chwilę się przyglądał, a po kilku minutach powiedział: 
-Byliśmy, tacy szczęśliwi. A ja musiałem to wszystko zniszczyć.- odpowiedziała mu głucha cisza.                
–Powinieneś już iść. – odwróciła się plecami do Nathan’a, a twarzą do okna.                                           
–Zostaję. Nie mogę teraz wyjść.                                                                           
–Dlaczego mi to robisz?! – zaczęła krzyczeć                                                                        
Zacisnęła dłonie w pięści, podeszła do niego i zaczęła z całej siły walić w jego klatkę piersiową, płacząc jednocześnie.                                                                                      
–Jak mogłeś?! Dlaczego?! – wciąż krzyczała, a łzy płynęły po jej policzkach.                                                        
On tylko stał i z całych sił objął ją ramieniem i mocno przycisnął do siebie, i nie puszczał. Ona płakała. Po kilku minutach miał już mokrą koszulkę od łez, ale nie przejmował się tym. W tym momencie najważniejsza jest Danielle i to, aby mu przebaczyła. Żałuje tego, co zrobił.                                          
–Przepraszam. – powtórzył po raz kolejny.                                                              
Uniosła głowę w górę i spojrzała załzawionymi oczami na niego. Przyglądali się sobie. Po chwili Nathan ją pocałował. Ten pocałunek był przepełniony jego i jej emocjami, taki nietypowy. Dan się nie opierała. Potrzebowała tego. Chciała czuć go blisko mimo, że go nienawidziła. Nie była do końca pewna, czy go nienawidzi, czy nie chce go widzieć na razie. Po kilku minutach oderwali się od siebie.                                    
–Wyjdź już, proszę. – po policzkach płynęły jej łzy.                                                                  
–Skoro tego sobie życzysz. – w końcu zrozumiał, że nastolatka potrzebuje czasu. – Pamiętaj, możesz do mnie dzwonić nawet w środku nocy.                                                                  
Po tych słowach wyszedł, a Dan padła na łóżko. Zwinęła się w kłębek, mocno przycisnęła poduszkę i po jakimś czasie usnęła.   


W pokoju Belli   

-Może zadzwonię do niego?- Bels mówiła sama do siebie. – Albo nie.                                            
Już od pół godzinny brała w dłoń telefon i odkładała na miejsce. Do pokoju weszła roześmiana Lily. Właśnie rozmawiała z Jay’em w korytarzu. Opowiedział jej dowcip.                                     
–Hej! – powiedziała dławiąc się ze śmiechu.                                                      
–Cześć! – ostatecznie musiała odłożyć telefon. – Co słychać?                                             
- Wpadłam odwiedzić moją kumpelę. Jest może Bell’a? – zażartowała.                                   
–Poczekaj, zawołam ją. O ,ty! To ja! – razem zaczęły się śmiać.                                                                   
– Zrobiłaś lekcje, tak wgl? Matma mnie przeraża…                                                          
-Ja i lekcje w sobotę? – wybuchnęła śmiechem. – Nie, ale w sumie nie mam, co robić, więc możemy spojrzeć na te zadania.                                                                         
–Serio? Super! Ty dobra z matmy jesteś, to może mi coś wyjaśnisz.                                                        
Dziewczyny zabrały się do rozwiązywania ćwiczeń z matematyki. Po godzinie wszystko było rozwiązane. Nagle usłyszały dzwonienie do drzwi.                                                               
–Poczekaj, zobaczę, kto to. – powiedziała Bella i zeszła na dół.                                                     
Otworzyła drzwi i zobaczyła w nich Tom’a.   
 –Hej, jest Jay? – zapytał, ale Bels zagubiła się w jego oczach i dopiero po minucie odpowiedziała. – Tak, jest. Siedzi u siebie w pokoju.                                                                                
–To, ja do niego pójdę, bo mam mały interesik.                                                                         
–Okej.                                                                                                     
Podążyła za Parker’em. Przed pokojem Belli się rozdzielili.                                                            
–Kto przyszedł? – zapytała Lily.                                                                             
–Tom. Chciał coś od Jay’a. – od razu uciekła wzrokiem, żeby nie patrzeć na Lil.                                                                       
–Może, coś z zespołem.                                                                                                 
–Może, szczerze to mnie nie bardzo interesuje. – skłamała, ciekawość ją zżerała. – Wiesz, co? Pójdę, zapytam ich, czy nie chcą czegoś do picia.                                                                   
–Dobra… - Lily zaczęła się zastanawiać nad zachowaniem Bels.                                                       
Bell skierowała się do pokoju Jay’a. Delikatnie zapukała do drzwi. Nacisnęła na klamkę i weszła do środka.                             – Chcecie coś do picia? – zatkało ją. – Eeeee, gdzie jest Jay?                                                        
-Poszedł do łazienki. Nie zjadłem go. – zaśmiał się, miał tak uroczy śmiech, że Belli przez chwilę kolana zmiękły. – Ale ja mogę poprosić coli jak jest.                                                  
–Tak, jest. Poczekaj przyniosę Ci.                                                                              
–Nie trzeba. Pokaż mi tylko, gdzie jest, a sobie wezmę sam.                                                          
–No, co ty! Jesteś moim gościem. – uśmiechnęła się.                                                          
–Dobra, pójdziemy razem po to picie. Kompromis?    
-Kompromis.  
 Zeszli razem do kuchni. Bels wzięła dwie szklanki i butelkę coli. Odkręciła ją i nagle na ziemię upadła jej zakrętka. Schyliła się w tym samym momencie, co Tom. Nagle ich twarze znalazły się niebezpiecznie blisko siebie. Bella nie wytrzymała i pocałowała chłopaka. Marzyła o tym tak długo, a teraz mogła przez to stracić przyjaciółkę i Tom’a. Co ona zrobiła? Po około minucie oddalili się od siebie i zobaczyli osłupiałą Lily, stojącą w drzwiach. Nastolatek złapał szybko za szklankę z napojem, wyszedł z pomieszczenia i szybkim krokiem udał się do pokoju swojego kumpla. Kochał Kelsey, ale do Belli też coś czuł. Tylko co? Przyjaźń? Miłość? Sam nie wiedział.  
 –Bella! Co ty wyrabiasz?! Tom jest chłopakiem Kels! – zaczęła krzyczeć Lil.                                                   
–Nie wiem, to była chwila słabości. Nie powiesz o tym Kelsey? – oczy jej się zeszkliły.             
–Zastanowię się…                                                                                       
-Proszę. To się więcej nie powtórzy.                                                                  
-Kochasz Tom’a i to widać. Nie obiecuj tego, czego nie możesz być pewna.                                                  
– Jestem! Powstrzymam się! Obiecuję!                                                                       
- Dobrze, na razie jej nie powiem.                                                                        
– Dziękuję.                                                                                               
–Muszę już iść… Ciekawe, jak się czuje Dan.                                                                    
–A co z nią?   
- Nie wiesz?!                                                                                                                                                                             
- No… Wczoraj mi się trochę filmik urwał….                                                                    
– Nathan się lizał z jakąś laską i Danielle to widziała.                                                                     
–To może pójdziemy do niej? Może nas potrzebować.                                                                           
–Dobra.                                                                                                             
Bella wzięła klucze od samochodu i razem pojechały do domu przyjaciółki. 
                                                                      

Na podjeździe, pod domem Danielle

-To idziemy.                                                                                                          

Pewnym krokiem ruszyły do domu przyjaciółki. Drzwi otworzył im jej tata i powiedział, że jest u siebie w pokoju. Weszły po schodach i zapukały do pokoju. Nie usłyszały odpowiedzi, ale weszły. Nie spodziewały się tego, co zobaczyły…  



Przepraszam, że wstawienie nowego rozdziału tyle mi zajęło, ale nie mam zbytnio czasu na pisanie. Mam ograniczony czas na komputer do 3 godzin i cóż... Zanim się zabiorę za pisanie, trochę mija ;D Ale nie ważne, jest next. Jak dla mnie nie wyszedł, ale może się komuś spodoba ;) Komentarze mile widziane :)